SILURUS

SILURUS

Graecis Alexandrinâ voce Σίλουρος, inter Nili pisces, memoratur l. 17. Strabonis, unde Pharia merx et municeps Crispini Alexandrini dicitur Iuvenali Sat. 4. v. 32.

Nunc princeps equitum, magnâ qui voce solebat

Vendere municipes Pharia de merce siluros.

Plinio inter eos pisces amnicos, qui maximi evadunt, numeratur l. 9. c. 15. ubi tamen eum pro lato, itidem Nili incola, quem

Graeci γλανἰδα vocant, silurum sumere, ait Salmas. De eodem Ausonius in Moselia, v. 135. namque et in aliis illi amnibus,

Nunc pecus aequoreum celebrabere, magne silure,

Quem velut Actaeo perductum pectora olivô

Amnicolam delphina reor, sic per freta magnum

Laberis, et longi vix corporis agmina solvis.

Item, v. 144.

Talis Atlantiaco quondam balaena profundo.

Et vero silurum Poloni sum, Suevi waller et walle, quasi balaenam appellant, propter immensitatem. In Viacro Silesiae amne tantus est, ut currui impositus pletumque extra emineat. In Albi Germaniae longitudo est trium ulnarum, pondus librarum 120. In Tibisco Daciae flumine et Hungariae lacu Peiso, siluros reperire est longos 8. cubitos, graves libras 150. In Vistula Poloniae, captus est unus qui aequabat sedecim pedes. Protelis boum e Danubio extrahi ait Plinius l. 9. c. 15. i. e. boum tractibus: quod Aelianus multis explicat Histor. l. 14. c. 25. Nec vero robore minus, et audaciâ, quam mole, constat. Plinius, grassari ubicumque est, omne animal appetere, equos natantes saepe demergere, ait. Unde Bohemorum proverb. Piscis piscem invadit, silurus omnes. Immensa scil. ei est voracitas, rictus ingens, labia aspera in limae modum, ea aspectus atrocitas, ut terrorem etiam mortuus spectantibus afferre videatur, Vide Ambrosium Hexaem. l. 5. c. 5. et Manardum, qui etiam in homines eum insurgere affirmat: hinc ἀνδροφάγον dictum Pausaniae Messenicais, ubi eum in Indo et Nilo, Rheno et Danubio, Euphrate et Phaside, reperiri tradit. Coeterum illus carnem recentem et salitam in cibum sumi, legimus apud Dioscoridem, Plinium, Athenaeum, Alios. Iudaeos tamen Constantinopoli eius esu, tamquam immundi, abstinere, quod glaber sit et squamis careat, tradit Bellonius. Eiusdem suffitu daemones pelli, credidit Veterum superstitio etc. E' quibus omnibus, hunc Tobiae piscem fuisse, contendit Bochart. Hieroz. Part. prior. l. 5. c. 15. cui, quod nominis originem attinet, piscis hic Graece σἰλουρος idem est, quod ψίλουρος, caudâ glaber, vel cauda tenuis, quia, cum caput amplum habeat, desinit in caudam tenuem, anguillae more. Vide quoque Salmas. ad Solin. p. 1314. et supra voce Protelum, infra etiam aliquid voce Snariô.